En dan komt het moment dat je ergens moet gaan beginnen met informatie vergaren en de mensen om je heen moet gaan vertellen dat je plannen hebt om te gaan emigreren..
Voorbereiding en zekerheid!
Sommige mensen nemen een besluit en springen in het diepe. Zo’n “ik vertrek” verhaal – niet dat daar iets mis mee is! – Maar.. Dat ben ik niet. Ik houd van voorbereiding. In ieder geval een klein beetje zekerheid creëren.
Waar begin je dan met de voorbereiding op je emigratie? En niet te vergeten het opzetten van een eigen bedrijf in het buitenland.
Gelukkig is daar Google: ‘emigreren naar Italië’. En na het lezen van diverse websites en blogs van mensen die mij al zijn voorgegaan kom ik uit bij het boek met de toepasselijke titel: ‘wonen en kopen in Italië’. En ik moet zeggen.. Er staat enorm veel bruikbare informatie in!
Hoe vertel ik mijn dierbaren dat ik ga emigreren?
Tja, en dan komt het moment dat je het ook aan de mensen om je heen moet gaan vertellen. Niks moet maar uiteraard is het een fantastische gedachte dat je je grootse plannen met je geliefden kunt delen. Althans.. Dat dacht ik..
Ik probeerde een goed moment uit te zoeken om het aan mijn ouders te vertellen. Is er überhaupt wel een goed moment om te vertellen dat je iets verder weg gaat wonen dan “slechts” 20 km? Dat dit 1200 km gaat worden?
Na diverse situaties in mijn hoofd afgespeeld te hebben besloot ik de sprong te wagen en zei uit het niets:”ik wil gaan emigreren.” Ze reageerden verbaasd en hadden uiteraard allerlei vragen. Ik liet ze een huis zien wat ik al had gevonden en vertelde enthousiast hoe ik het wilde gaan aanpakken. Helaas konden ze mijn enthousiasme (nog) niet delen op de manier die ik het liefst had gezien. “Je geeft alles op.. Je goede baan, je huis..”
Tuurlijk, ze hebben gelijk. Het is een sprong in het diepe, ik geef alles op.
” .. Maar, ik ben niet gelukkig”, was mijn antwoord. Er viel een stilte en ik heb het maar even laten rusten.
Teleurstelling
Boos, verdrietig en vol onbegrip besloot ik om ze dan maar niet meer bij mijn ‘reis’ te betrekken en zocht mijn heil op internet. Ik ging zoeken naar andere mensen die emigratieplannen hadden en die soortgelijke ervaringen mee hebben gemaakt. En tot mijn verbazing blijkt de reactie van mijn ouders niet bijzonder te zijn. In 90% van de verhalen vertellen de ‘emigreerders’ dat hun geliefden in het begin niet positief waren.
Als advies stond er om je zeker niet te laten ontmoedigen door – in mijn ogen – negatieve feedback. Je geliefden hebben immers het beste met je voor en maken zich zorgen. Het beste is om ze stap voor stap op een rustig tempo aan het idee te laten wennen.
Omdat ik nog even in mijn “happy bubbeltje” wilde blijven zitten besloot ik om het verder nog maar even voor mezelf te houden totdat ik het een en ander wat meer had uitgezocht zodat mijn emigratie ook wat serieuzer zou overkomen. Gelukkig heb ik nog 4 jaar..
~Madelon
